Kultura Współczesna – e-wydanie – 3/2015

POPRZEDNIE NUMERY CZASOPISMA DOSTĘPNE W SEKCJI "NUMERY ARCHIWALNE"

Kwartalnik Kultura Współczesna. Teorie. Interpretacje. Praktyka wydawany jest nieprzerwanie od 1993 roku – najpierw przez Instytut Kultury, a od 2003 roku przez Narodowe Centrum Kultury. Pismo jest forum Polskiego Towarzystwa Kulturoznawczego, które sprawuje pieczę nad jego zawartością. Zachowując status kwartalnika naukowego, periodyk wpisuje się w najbardziej aktualne debaty poświęcone kulturze, naukom o kulturze, jak również zjawiskom około kulturowym. Jest otwarty na inne środowiska opiniotwórcze w kraju i za granicą, pragnie być płaszczyzną wymiany myśli i dyskusji wykraczających poza Akademię. Na poszczególne numery kwartalnika składają się artykuły o charakterze teoretycznym i metodologicznym, omawiające współczesne problemy kultury kontekstach historiozoficznych, socjologicznych i praktycznych. Opracowanie koncepcji merytorycznej kolejnych numerów i ich redakcja naukowa powierzane są naukowcom reprezentującym różne środowiska akademickie, z różnych punktów widzenia analizującym problemy kultury współczesnej.  Radę naukową pisma tworzą profesorowie: Stefan Bednarek, Erika Fischer-Lichte, Knut Andreas Grimstad, Bohdan Jung, Ralf Konersmann, Ewa Kosowska, Ewa Rewers, Paweł Rodak i Anna Wieczorkiewicz.  Redaktorem naczelnym Kultury Współczesnej jest od roku 2006 profesor Andrzej Gwóźdź z Uniwersytetu Śląskiego.

KULTURA WERNAKULARNA. PAMIĘĆ - WYOBRAŹNIA - PRAKTYKI OPORU

Widziana z oddali, kultura wernakularna stanowi chaotyczne cmentarzysko nieudanych projektów, odrzuconych idei, szalonych wynalazków - przedmiotów, wyobrażeń i działań nie tyle "spoza głównego nurtu" czy kontestujących jakąś rzeczywistą lub urojoną hegemonię, lecz (z perspektywy "wyobrażonego centrum") po prostu nieudolnych, nieudanych czy komicznych. Interesują nas zjawiska, które - choć często umykają uwadze - stanowią istotną część współczesnego pejzażu kulturowego. Należą do nich, by wymienić tylko kilka spośród niezwykle zróżnicowanych przykładów: działkowe altanki-samoróbki, teorie spiskowe, demonstracje uliczne, utwory z gatunku fikcji fanowskiej, do niczego niepodobne wywiady etnograficzne, których nie sposób wykorzystać w pracy naukowej, legendy miejskie, amatorsko odtwarzane wnętrza czy kreacje podpatrzone na zdjęciach celebrytów... Pojęcie "kultury wernakularnej" to propozycja nakreślenia zbioru, który łączyłby te fenomeny, proponując zarazem ramy refleksji nad formą i przyczynami ich "nieudania".