Kultura Współczesna – e-wydanie – 1/2012

POPRZEDNIE NUMERY CZASOPISMA DOSTĘPNE W SEKCJI "NUMERY ARCHIWALNE"

Kwartalnik Kultura Współczesna. Teorie. Interpretacje. Praktyka wydawany jest nieprzerwanie od 1993 roku – najpierw przez Instytut Kultury, a od 2003 roku przez Narodowe Centrum Kultury. Pismo jest forum Polskiego Towarzystwa Kulturoznawczego, które sprawuje pieczę nad jego zawartością. Zachowując status kwartalnika naukowego, periodyk wpisuje się w najbardziej aktualne debaty poświęcone kulturze, naukom o kulturze, jak również zjawiskom około kulturowym. Jest otwarty na inne środowiska opiniotwórcze w kraju i za granicą, pragnie być płaszczyzną wymiany myśli i dyskusji wykraczających poza Akademię. Na poszczególne numery kwartalnika składają się artykuły o charakterze teoretycznym i metodologicznym, omawiające współczesne problemy kultury kontekstach historiozoficznych, socjologicznych i praktycznych. Opracowanie koncepcji merytorycznej kolejnych numerów i ich redakcja naukowa powierzane są naukowcom reprezentującym różne środowiska akademickie, z różnych punktów widzenia analizującym problemy kultury współczesnej.  Radę naukową pisma tworzą profesorowie: Stefan Bednarek, Erika Fischer-Lichte, Knut Andreas Grimstad, Bohdan Jung, Ralf Konersmann, Ewa Kosowska, Ewa Rewers, Paweł Rodak i Anna Wieczorkiewicz.  Redaktorem naczelnym Kultury Współczesnej jest od roku 2006 profesor Andrzej Gwóźdź z Uniwersytetu Śląskiego.

Wraz z dewaluacją taśmy magnetofonowej z jednej strony oraz rozwojem komputeryzacji z drugiej, rodzi się potrzeba sproblematyzowania współczesnego dematerializowania się nośników dźwięku i wpływu tego procesu na działalność artystyczną. Kulturoznawcy dostrzegają potrzebę wskazania tych sfer oddziaływania dźwięku poza sztuką, które bezpośrednio wpływają na partycypację kulturową. Powstają projekty badające akustyczny charakter określonych środowisk czy miejsc zmierzające do świadomego audio-planowania. Z nieco innej perspektywy, ekolodzy i geografowie zwracają uwagę na dźwiękowe zanieczyszczenia będące efektem technologicznego i urbanizacyjnego rozwoju. Wreszcie, sami artyści, muzycy dostrzegają potrzebę mówienia o dźwięku z innej, niż to proponowała tradycyjna muzykologia, perspektywy. Po eksperymentach muzycznej awangardy, a jednocześnie z tanią i łatwą w obsłudze technologią współczesności każdy dający się zarejestrować i podlegający obróbce dźwięk może stać się pełnoprawnym elementem kompozycji muzycznej. (...)